Não é todo dia que encontramos uma história de descendentes pomeranos, e todos os envolvidos com o mesmo prenome EMIL. Aconteceu na localidade de Pomerode Fundos e contada por Edgar Koglin (in memoriam). Aqui foi traduzida da língua Pomerana/Platt (parte de um áudio) para o português por Cláudio Werling e a colaboração de Elvira Eggert. A história discorre sobre três antigos moradores de Pomerode Fundos, os três Emils (Emil Voigt, Emil Göde, Emil Lach) que costumavam exagerar com a bebida quando frequentavam o estabelecimento comercial (Geschäft) do seu Leopold Blaese (mais tarde Lauro Günther adquiriu o negócio do seu Blaese em 16 de Novembro de 1946).
Atualmente conhecemos o estabelecimento como “Açougue Zinnke”. Na época do acontecimento também havia o barbeiro Alfred Voigt que fazia os cortes de cabelo dos moradores da região de Pomerode Fundos. Edgar Koglin quando criança também cortava seu cabelo neste local. Numa destas ocasiões, Koglin presenciou a movimentação do pessoal indo cortar os cabelos, enquanto esperavam sua vez, aproveitavam para “tomar umas”. Mas não ficava por isso, o pessoal também levava bebida para casa.

Comumente os três Emil’s da nossa história em Platt levavam também um litro de bebida junto para casa, depois de saírem da venda e de terem cortado os cabelos. E deslocando-se para casa, chegando perto da entrada da casa de Emil Voigt, que precisava atravessar o rio para chegar até a sua moradia, este, que já havia bebido além da conta, como todos eles, tinha o problema de ter que atravessar o rio por cima de um tronco de árvore que servia de ponte improvisada; denominada de Steig (Steeg em Platt/Pomerano). E ai surgiu a pergunta! Como fazer isso? Os amigos já bem cansados e muito tontos, sugerem que ele reze, pois desta forma ele com certeza conseguiria atravessar o rio em segurança. Ele foi sem rezar mesmo e quando quase do outro lado, exclamou já triunfante: “Não precisei nem rezar!” Nisto, ele cai no rio. Por sorte, o local não era muito fundo e o Emil que caiu no rio consegue sozinho sair do mesmo.
Dai drai Emils
Dai däire haite: Emil Voigt, wat in dai Fluss falle is un dunn noch Emil Göde un Emil Lach. Ick ka mij denke, ous Geschäft dahinen. Up dai aine Sied wäir dat Geschäft un up dai annert Sied; hait dat denn ümmer vom ollen Arrutschuppe, wail dai meiste Koloniste jå früher up dat Plaugland ümmer Arrut plant häwe. Un wenn dai ploige däire, denn müsste ümmer twai, drai Mann hinerher loope un den Arrut rutesammle. Un dai Arrut wür då alle hinbröcht nå dem Geschäft un verköpt. (Bläse wäir dat früher, dunn Günther un wo hüt Zinnke is!) Un in dai Arrutschuppe hät denn ock aier Keerl åwends arbeeirt un dai Lüür dai Håhre schnärer un balbiert. Da kaime denn dai Keerls hin; weg tam Balbiere orrer weg tam Håhr schnijrer. Une denn bröchte dai ock ere Liter mit un günge denn in Geschäft un drünke aine und naihme sich ock aine Liter vull mit un öfters müüsste´s denn då bijm Håhr schnijrn un Balbieren luure. (Alfred Voigt wäir dai Balbierer!) Ick güng denn då ock all hin, wail in miene Schauletiedt häwe´s mij denn ock då hinschickt tam Håhr schnijren. Ick harr denn dat öfters saihe. Najå, denn wäir dat då ut ainer Tief, Sackstief sä´res då frührs tau (referindo-se aqui ao Ribeirão do Saco em Pomerode Fundos, este também denominado antigamente de Sachsenbach oder Sachsenberg).
Då wäire denn drai Emils. Un dai wäire denn alle drai då un häwe´s ock öfters alle drai ümmer aine drunke un denn sich ock noch aine Liter vull mitnåhme. Un wo´s denn nåhere bijm nå Huus gå´n sin, as dai ain Emil bij sich t´huus ranne gå´n müüsst, dai müüsst denn so oiwer a Steeg roiwe gå´n. Dai Lüur harre früher denn kain Gild tam Bröög buchen un häwe´s då ainfach aine Boom afhackt un a bitske behackt un denn roiwer leegt oiwer dai Fluss un då günge´s denn roiwer, weg häwe sich denn då noch etwas roiwer någelt un müüsste sich denn so doirchschlåge; so kümmerlich wäir dat denn alles. Un wo sai nun denn då bald dicht hinkomme sin, sägt dai aist Emil: “ Jå, oiwer wo komme ick nu denn blossig oiwer dai Steeg roiwer?” Na, denn hät ainer vo dere anre Emils ta eem sägt: “Najå, nu gå ma hin, wij beere for dij un du kast jå ock noch aistes beere un denn kömmst du schöin roiwer!” Najå, hai geiht denn ock lous un dai andere beeid häwe denn so am Weeg ståhe un käke un dai sünd denn ock noch a bitske düüsch un moia wäst. Un as hai nun denn roiwer geiht un hai so drai viertel roiwer is, kiekt hai sich denn no so üm un sägt denn noch so : “Dat beere harr ick gårnich nööig!” Indem hai dat sägt. Schwupp, leegt hai im Fluss; is hai runne falle! Aier Glück wäir, dat dai Fluss nich seihr daip wäir un hai is denn ock noch weere alleine rute komme. Un denn wäir dai ganz Geschicht mit de drai Emils tau End, mit dem Schnaps drinke und dai Liter tam Mitnehmen. Un dat wäir denn dai Geschicht wat ick hüt vertelle wu!
